Ubawiłam się niezmiernie, wyszukując stereotypowe określenia mieszkańców różnych miast i regionów w Polsce. Czego się dowiedziałam?
O poznaniakach: skąpcy, pyry. Gość w dom, gęś do spiżarki.
O krakusach: centusie, waciaki z Nowej Huty (to o krakowianach z tej szczególnej dzielnicy), nożownicy i maczety. Szkoci to krakowianie, którzy zostali wygnani za rozrzutność. Wynaleźli drut miedziany, gdy pokłócili się o miedziaka i zaczęli go ciągnąć w przeciwne strony.
O warszawiakach: cwaniaczki, krawaciarze, słoiki (to o napływowych). Warszawa jest jedyną enklawą Azji w Polsce.
O góralach: pamponie, naciągacze zakopiańscy. Pierwsi do bitki i wypitki. Liczą dutki.
O radomianach: radomskie złodzieje, bandosy zza Pilicy.
O kielczanach: scyzoryki, kieleckie chamy.
O mieszkańcach Bieszczad: koniokrady.
O Podkarpaciu: polska Rumunia.
O mieszkańcach Białostocczyzny: pingwiny.
O Pomorzanach: śledzie.
O Ślązakach: hanysy.
O rzeszowianach: brzeszczoty.
O mieszkańcach Opolszczyzny: gebelsy.
O częstochowianach: medalikarze.
O lublinianach: cebularze, kopieje.
O wrocławianach: słoneczniki.
O łodzianach: żydy, pejsiarze.
O mieszkańcach Przemyśla: czubaryki.
A przy okazji wyszło, że mało kto wie, jak pisać mieszkańców regionów i miast. Małą czy dużą literą? Reguła jest taka:
mieszkaniec dużego obszaru – duża pierwsza litera; mieszkaniec małego obszaru – mała pierwsza litera.
Mieszkaniec planety: Marsjanin, Wenusjanin, Ziemianin.
Mieszkaniec kraju: Polak, Czech, Niemiec.
Mieszkaniec regionu: Kaszub, Wielkopolanin, Ślązak, Mazowszanin.
Mieszkaniec miasta: warszawiak, krakowianin, poznaniak.
Mieszkaniec osiedla, dzielnicy: żoliborzanin, podgórzanin.
Mieszkaniec wsi: kołaczanin, zalipianka.